Het was een nieuw jaar en mijn dokter had me verteld dat ik wat beweging nodig had. Het was mijn eerste dag in de sportschool en ik voelde me zelfbewust. Ik liep naar binnen en daar was ze. Ik had me nooit kunnen voorstellen wat er onder die loszittende professionele medische kleding zat. Het waren haar bevelende persoonlijkheid en doordringende ogen die mijn gehoorzaamheid afdwingen. Ik was gememoriseerd met haar intensiteit. Ze vond een hele training in het rek. Ik moet al een tijdje zitten staren. De eerste gedachte die me op een dwaalspoor bracht, was me afvragen of een dag lang met mijn neus een knikker rond de lijnen van definitie op haar lichaam snuffelen, zou tellen als een training. Ik was niet eens aan het trainen en ik zweette al. Haar gebeitelde definitie had me ertoe gebracht haar daar te zien alsof ze helemaal geen kleren aan had. Ik kon niet wegkijken. Ze was een prachtig gezicht. Ik staarde een tijdje naar die vaste vorm, die kont. Ik was meegesleept. Ze liep nu naar me toe. Haar bewegingen waren soepel en vloeiend. Haar ogen putten mijn bewegingsvermogen uit. Spreken. Ik weet dat ze had gesproken... Ik was ten einde raad. Het waren haar ogen die me nu bezaten. Ik was mezelf vergeten. Ik verliet mezelf in voorbereiding om verslonden te worden